بازی درمانی کودکان

به طور کلی به کاربرد موقعیت های بازی در یک زمینه درمانی، بازی درمانی اطلاق می شود. دوره بازی‌درمانی شامل روش هایی است که به یاری کودکان پرمشکل می‌پردازد تا زمانیکه آ‌نها بتوانند مسائل خود را بصورت مستقل حل کنند و در عین حال نشان‌دهنده‌ی این واقعیت است که بازی برای کودک بعنوان یک ابزار طبیعی به حساب می‌آید که از طریق آن می‌تواند ویژگی‌های درونی خود را شناسایی کند. در این نوع درمان به کودک فرصت داده‌ می‌شود تا احساسات آزاردهنده و مشکلات درون خود را از طریق بازی بروز دهد و آنها را به نمایش بگذارد، همانند سایر اشکال درمان که در آنها افراد بزرگسال بصورت کلامی مشکلات خود را بیان می‌کنند.

به عبارتی دیگر به کمک بازی درمانی، کودکان قادر خواهند بود که با بهره گیری از روش های سالم به شناسایی احساسات و هیجانات خود بپردازند و آنها را بروز دهند.

بازی‌درمانی دارای سه جنبه کودک- اتاق بازی و درمانگر است. یک درمانگر ایده آل باید علاوه بر فراهم کردن اتاق و وسایل بازی مناسب، نسبت به کودکان علاقه مند باشد و توانایی ارتباط برقرار کردن و جلب اعتماد آنها را داشته باشد. نقش درمانگر با وجود آن که غیرمستقیم است اما منفعلانه نیست. در واقع درمانگر باید به طور مداوم کودک را ارزیابی کند و نسبت به اعمال او حساس باشد. چنین توجهی نیازمند تفاهم و علاقه واقعی به کودک است.

یکی از مهم ترین ملزومات برای یک بازی درمانگر، برخورداری از مهارت مشاهده و ارزیابی کودکان در طول بازی است. درمانگر باید بتواند ضمن پذیرای کودک بودن، بازی درمانی مناسب فرد را نیز به اجرا در بیاورد. بدین ترتیب درمانگر باید با بازی‌درمانی‌های مختص هر یک از اختلالات روانشناختی کودکان آشنایی و تسلط کامل داشته باشد تا بتواند در عمل، درمان مناسبی را ارائه دهد.