یکی از رویکرد های درمان بیانی مؤثر در بهبود افسردگی، اضطراب، سوگ و اختلال استرس پس از سانحه، نوشتار درمانی است. در نوشتار درمانی، بیمار برای نوشتن افکار و احساسات مخرب و تشویش کننده تشویق می شود. این رویکرد درمانی به موجب مزیت های چشمگیری که در سلامت جسم و روان ایجاد می کند، بسیار حائز اهمیت است. ما در این مقاله قصد داریم درباره چیستی، تاریخچه، انواع و مزایای نوشتار درمانی اطلاعاتی را ارائه دهیم.
نوشتار درمانی چیست؟
نوشتار درمانی یک نوع درمان بیانی به شمار می رود که در آن مراجع در خصوص به نگارش درآوردن افکار و احساسات فردی تشویق می گردند.
اصلی ترین هدف نوشتار درمانی کمک به افراد مبتلا به اختلال تروما و نگرانی مبرم است تا از مزیت هایی نظیر کاهش استرس و بهبود سلامت جسمانی بهره مند گردند.
ممکن است نوشتار درمانی تحت نظارت یک متخصص بهداشت روان به صورت مستقیم و غیرمستقیم رخ دهد.
گونههای نوشتار درمانی بسیار مختلف هستند و از انواع نوشتن درمانی می توان به روایت درمانی، ژورنال نویسی تعاملی، نوشتن متمرکز و ترانه سرایی اشاره کرد.
با وجود اینکه گفتار درمانی یک رویکرد روان درمانی سنتی محسوب می گردد، شواهد حاکی از آن دارد که درمان نوشتاری به مثابه گفتار درمانی مزیت های بالقوه ای را در سلامت جسمانی و روانی به ارمغان می آورد.
ثبت نام دور دوره های توسعه فردی موسسه هفتاد:
نوشتار درمانی؛ از گذشته تا کنون
انسان از ادوار گذشته به قدرت شفابخش کلام مکتوب پی برده است. به طور مثال در قرن چهارم قبل از میلاد، گروههای خاص در مصر بر این باور بودند که خوردن پاپیروس دارای کلمات معنی دار فواید سلامتی بسیاری را به همراه دارد.
در زمانهای قدیم تصور بر آن بود که کلمات دارای قدرت شفابخش دارویی و جادویی هستند، به گونه ای که بر بالای کتابخانه مشهور اسکندریه مصر عبارت “مکان شفا و جلادهنده روح” حک شده بود.
با این وجود، ریشههای نوشتار درمانی مدرن را می توان در کتاب درمانی متعلق به قرن پنجم قبل از میلاد جست و جو کرد. در این دوره شکلی از درمان نوشتاری به وجود آمد که از ادبیات و خواندن برای کمک به مردم در خصوص مقابله با چالشهای زندگی استفاده می کرد.
در ایالات متحده آمریکا نوشتار درمانی در اوایل قرن نوزدهم به اوج رسید و در اوایل قرن بیستم با کمک روانکاو زیگموند فروید ترویج پیدا کرد.
این رویکرد درمانی در دهه های 1930 و 1940 میلادی با رشد درمانهای خلاقانه ای که شامل هنرهایی نظیر موسیقی، رقص و نوشتن میشد، قوت پیدا کرد.
حدود چهار دهه بعد، یک روانشناس اجتماعی به نام جیمز پنه بیکر به عنوان حاکی و محقق پیشرو نوشتار درمانی ظاهر شد. تحقیقات جیمز بر فواید نوشتار درمانی درباره اختلالات عاطفی یا بحث در مورد اختلالهای عاطفی اعم از کاهش استرس و بهبود عملکرد سیستم ایمنی متمرکز بود. وی بر این باور بود که نوشتن درباره رویدادهای آسیب زا می تواند به افراد کمک کند تا با مسئله مشکل برانگیز کنار بیایند.
نوشتار درمانی چگونه کار می کند؟
درباره نحوه عملکرد نوشتار درمانی دو نظریه اصلی وجود دارد. در فرضیه اول اعتقاد بر آن است که مهار یا سرکوب احساسات، رویدادهای آسیب زا و جنبه های هویت فردی اثرات نامطلوبی را بر سلامت فرد ایجاد می کنند. نوشتار درمانی به عنوان یک عمل افشاگری و بیان احساسی نوشتاری سبب از بین رفتن عامل استرس زا می گردد.
در سال 1996 پن بیکر مطالعه ای انجام داد که در آن از یک گروه شرکت کننده خواسته شد تا یک تجربه آسیب زا را از طریق حرکت فیزیکی بیان نمایند و از گروه دوم خواسته شد تا تجربیات خود را از طریق حرکت فیزیکی و نوشتاری بیان کنند. نتیجه این تحقیق نشان داد تنها گروهی که از حرکت و نوشتن برای بیان احساسات استفاده کردند، بهبود قابل توجهی در سلامت جسمانی دریافت نمودند.
در جلسات نوشتار درمانی از مراجع خواسته می شود تا درباره یک تجربه آسیب زا بنویسند. در روش استاندارد نوشتار درمانی شخص ملزم است در سه روز متوالی به مدت 15 الی 20 دقیقه به نوشتن بپردازد.
انواع مختلف نوشتار درمانی
به طور کلی نوشتار درمانی به دو دسته تقسیم می شود. دسته اول نوشتار درمانی با راهنمایی یک مشاور سلامت روان شکل می گیرد و دسته دوم شامل درمان نوشتاری خودانگیزه ای است.
یک متخصص سلامت روان یا مشاور ممکن است از درمان نوشتاری با مراجعه کنندگانی استفاده کند که بیان کلامی افکار یا احساسات خود برای آنها مشکل است. در این گونه شرایط، روایت درمانی به عنوان یکی از اشکال نوشتار درمانی، مؤثر واقع است.
در روایت درمانی مراجعه کننده و متخصص سلامت روان یک داستان آسیب زا از زندگی مراجع را به نگارش در می آورند.
یکی دیگر از انواع نوشتار درمانی، ژورنالینگ تعاملی نام دارد که می تواند بدون راهنمایی یک متخصص سلامت روان انجام گردد. ژورنالینگ درمانی در درمان سوء مصرف مواد مؤثر واقع است زیرا می تواند بیماران را با راهبردهای کاهش مصرف آشنا کند و به بازتاب آن ها کمک نماید.
از سری گونه های دیگر نوشتار درمانی می توان به نوشتن متمرکز و ترانه سرایی اشاره کرد. نوشتن متمرکز شامل برگه هایی است که به مراجع، آموزش ها و راهنماییهای لازم را ارائه می دهد. همچنین ترانه سرایی شامل ترکیبی از موسیقی درمانی و نوشتن درمانی است که راه را برای یادآوری و بیان احساسات مراجعه کنندگان مهیا می نماید.
مزیتهای بالقوه نوشتار درمانی
محققان بر این باور هستند که نوشتار درمانی می تواند مزایای متعددی را در سلامت جسمانی و روانی به همراه داشته باشد.
برخی از رایج ترین مزایای نوشتار درمانی به شرح ذیل است:
- عملکرد بهتر سیستم ایمنی
- کاهش نیاز به مراجعه به روان درمانگران
- کاهش سطح عمومی استرس
- کاهش ناراحتیهای عاطفی و جسمانی
- کاهش علائم افسردگی
- تنظیم فشار خون
- بهبود عملکرد کبد
- تقویت حافظه
- بهبود اختلال وسواس فکری- عملی
- کاهش اندوه و فقدان
- درمان بیماریهای مزمن
- بهبود اختلالات اشتها
نوشتار درمانی برای درمان کدام بیماریها مؤثر عمل می کند؟
اختلال استرس پس از سانحه
شواهد حاکی از آن دارند که درمان نوشتاری می تواند نشانه های اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) را کاهش دهد. همچنین در بهبود علائم افسردگی که اغلب با PISD همراه است، نقش بسزایی دارد. اثربخشی بالقوه نوشتن درمانی در کمک به افراد برای مقابله با تروما، آن را به یک جایگزین مفید برای زمانی که روش‌های درمانی سنتی‌تر بی‌اثر یا غیرممکن هستند، تبدیل میکند.
به عنوان مثال، مطالعه ای که در سال 2013 در مجله پزشکی جنسی منتشر شد، از نوشتن درمانی برای درمان 70 زن که در دوران کودکی آزار جنسی را تجربه کرده بودند، استفاده کرد. محققان از زنان خواستند که در طول پنج جلسه 30 دقیقه‌ای، که در طول پنج هفته انجام شد، در مورد آسیب یا طرح‌واره جنسی (“تعمیم‌های شناختی” که فرد در مورد خودانگاره جنسی اش دارد، که از تجربیات جنسی قبلی ناشی میشوند) بنویسند. در سه بازه زمانی مختلف. – دو هفته، یک ماه و شش ماه – از شرکت کنندگان در مطالعه خواسته شد تا مصاحبه ها و پرسشنامه هایی را در مورد عملکرد جنسی، PTSD و افسردگی خود تکمیل کنند. محققان دریافتند که بین قبل و بعد از درمان، شرکت کنندگان علائم کمتری از PTSD را گزارش کردند. بر اساس یافته‌های مطالعه، شرکت‌کنندگانی که در مورد طرحواره‌های جنسی می‌نوشتند، احتمال بهبودی بیشتری در اختلال عملکرد جنسی داشتند.
اضطراب
برخی از مطالعات نشان داده‌اند که پرداختن به نوشتن درمانی می‌تواند به کاهش اضطراب کمک کند. در مطالعه‌ای که در سال 2020 توسط اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در ایران انجام شد، محققان سه جلسه درمان نوشتاری را برای زنان باردار به‌علاوه دو تماس تلفنی بین زنان باردار اجرا کردند. جلسات و مراقبت های اولیه بارداری، در طول چهار تا شش هفته.
در جلسه اول، از زنان خواسته شد تا در مورد نگرانی های خود در مورد بارداری و راه حل های طوفان فکری بنویسند که به کاهش و مدیریت اضطراب ناشی از آنها کمک می کند، و تماس های تلفنی آنها را تشویق کرد تا راه حل ها را دنبال کنند.
در جلسه دوم، محققان از تکنیک‌های روایت درمانی استفاده کردند و از زنان خواستند داستانی بنویسند که نگرانی‌های خود را در مورد بارداری تشریح کند و سپس راه‌حل‌هایی را که قبلاً ایجاد کرده بودند، اعمال کنند.
جلسه آخر به بحث گروهی بین شرکت کنندگان در مورد تکالیف قبلی دامن زد. این مطالعه به این نتیجه رسید که زنانی که درگیر نوشتن درمانی بودند نسبت به گروه مقایسه ای که فقط مراقبت های استاندارد بارداری را دریافت کردند، اضطراب کمتری داشتند.
افسردگی
مطالعات نشان داده اند که علائم افسردگی در افرادی که از نوشتن درمانی استفاده می کنند کاهش می یابد. به عنوان مثال، در یک مطالعه منتشر شده در شماره 2014 شناخت درمانی و تحقیقات، به گروهی از دانشجویان مقطع لیسانس، وظیفه نوشتن غیر عاطفی، یا نوشتنی که بر تجربیات و احساسات دشوار یا آسیب زا متمرکز نیست، داده شد و گروهی دیگر وظیفه داشتند نوشتن رسا، نوشتاری که با پریشانی عاطفی و آسیب‌های روحی سروکار دارد، در این مورد بر پذیرش عاطفی متمرکز است. دانش آموزان گروه دوم که علائم کم یا خفیف افسردگی را تجربه کردند، کاهش علائم خود را مشاهده کردند.
مطالعه دیگری که توسط محققان دانشگاه کاتولیک قلب مقدس در ایتالیا با زنانی که به تازگی زایمان کرده بودند انجام شد، شرکت کنندگان را به دو گروه تقسیم کرد. یکی نوشتن رسا انجام می داد و دیگری صرفاً در مورد موضوعات خنثی می نوشت. زنانی که از نوشتار رسا استفاده می کردند علائم افسردگی را کاهش داده بودند، در حالی که در گروه نوشتاری خنثی تغییر قابل توجهی مشاهده نشد.
سوگواری
افرادی که از دست دادن یکی از عزیزان خود رنج می برند می توانند از نوشتن درمانی بهره زیادی ببرند. در مورد این افراد دوره نوشتار درمانی می تواند تعداد احساسات منفی پیرامون رویداد را کاهش دهد و امکان خاتمه دادن به سوگ را فراهم کند. این امر خودمراقبتی را ترویج می‌دهد و بنابراین به مراجع کمک میکند تا پس از فقدان بهبود یابد. درمان نوشتاری همچنین می‌تواند به کاهش اضطراب جدایی که غم و اندوه ایجاد میکند کمک کند، به مراجع دیدگاه تازه‌ای در مورد از دست دادن خود می‌دهد و مسیر سوگ آنها را تشخیص می‌دهد.
یک مطالعه در سال 2011 که در مجله روان تنی زنان و زایمان منتشر شد، 10 جلسه نوشتاری را طی پنج هفته با افرادی که جنین خود را از دست داده بودند، انجام داد. از شرکت کنندگان خواسته شد که در مورد از دست دادن فرزند خود بنویسند، نامه ای به یک دوست بنویسند که گویی آن دوست در حال تجربه همان از دست دادن است، و نامه ای برای خود یا شخصی که شاهد از دست دادن بوده است بنویسند. سطح غم و اندوه شرکت کنندگان پس از درمان نوشتاری کاهش یافت
کلام پایانی
فناوری های جدید بسیاری از اشکال درمان را برای بسیاری از افراد در دسترس تر کرده اند. اینترنت می‌تواند افراد تقریباً در هر منطقه جغرافیایی را به درمانگرانی که ممکن است از نظر فیزیکی دور باشند متصل کند. به ویژه نوشتن درمانی به راحتی به دنیای مجازی منتقل می شود. اکثر فرم ها به هیچ وجه به جلسات حضوری نیاز ندارند و می توانند از طریق ایمیل انجام شوند.
علاوه بر این، نوشتن درمانی نوعی مداخله خودیاری است که هر کسی ممکن است آن را انجام دهد.
بیشتر بخوانید:
رفتار درمانی شناختی (CBT) چیست؟
